Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Σκλάβε Έλληνα… πούλα τα παιδιά σου!!!

Του Σταύρου Θεοδωρίδη


Σήμερα θεωρούμε καλό όποιον είναι  αδιάφορο σε όλα και όποιον δεν νιώθει καμία ευθύνη. Διαφορετικά τον θεωρούμε σωβινιστή, εθνικιστή, τοπικιστή, φανατικό. Οι αδιάφοροι περνιούνται για φιλελεύθεροι , προοδευτικοί άνθρωποι σίγουρα στο πνεύμα της εποχής...


Η Ελλάδα έγινε ένα παζάρι όπου όλα πωλούνται και αγοράζονται. Καταντήσαμε να μην έχουμε πάνω μας τίποτα ελληνικό από το σώμα μας μέχρι το πνεύμα μας. Μιμούμαστε οτιδήποτε μας προβάλλουν κινηματογράφος, τηλεόραση, ραδιόφωνο, ίντερνετ  γίναμε αφιλότιμοι, ξεδιάντροποι. Τα όμορφα χαρακτηριστικά που μας ξεχωρίζανε από τις άλλες φυλές όπως η φιλοτιμία, η καλοδεκτικότητα , η σεμνότητα, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη σχεδόν εξαφανίστηκαν. Ο μάγκας, ο άνοστος, ο ημιμαθής, ο αντιπαθητικός έγινε της μόδας.
Η κυριακάτικη ευχαριστία στο Θεό έγινε παλιομοδίτικη. Η κατάκτηση των εργαζομένων για την κυριακάτικη ξεκούραση έγινε ταμπού. Το δικαίωμα του εργαζομένου, που ακόμα έχει εργασία, για ψώνια ενάντια στου εργαζόμενου για ξεκούραση . Διαίρει και βασίλευε πάντα και ο πραγματικός εχθρός στο απυρόβλητο. Ο σημερινός άνεργος είναι ο χθεσινός εργαζόμενος και ο σημερινός εργαζόμενος ο αυριανός άνεργος. Οι δύο πλέον έγιναν αντίπαλοι και ο πραγματικός υπεύθυνος στη λήθη. Τελικά η ιστορία γράφεται από τους ισχυρούς και τους νικητές.
Σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται ότι κάποτε εργαζόμασταν οκτώ ώρες την ημέρα και πέντε ημέρες την εβδομάδα με σκοπό να βγάλουμε τα απαραίτητα για να ζήσουμε μαζί με την οικογένεια μας και να εξελιχθούμε πνευματικά.
Τότε θα θεωρούν υποχρέωση να δουλεύεις δέκα ώρες την ημέρα για όσο ζεις χωρίς αργίες, χωρίς ξεκούραση, είτε είσαι παιδί είτε είσαι  ενήλικας . Άλλωστε αυτό δεν γίνεται στην Κίνα και όχι μόνο;  Όλοι ενδιαφερόμαστε για τα κακόμοιρα τα παιδιά που εργάζονται ανασφάλιστα για ένα κομμάτι ψωμί αλλά όλοι καταναλώνουμε τα προϊόντα που παράγουν ενθαρρύνοντας την περαιτέρω εκμετάλλευσή τους.
Προσεχώς και στην πόρτα μας. Άλλωστε οι «πολιτισμένοι» της εποχής το διαφημίζουν η εργασία απελευθερώνει. Θα θυμάται κανείς άραγε σε δέκα χρόνια που ήταν γραμμένο;

Καληνύχτα Ελλάδα όσο ακόμα υπάρχεις.