Κάποτε μια καλιακούδα που είδε πως τα περιστέρια σ’ ένα περιστερώνα έτρωγαν πλούσια, άσπρισε τα φτερά της και πήγε μ’ αυτά, για να φάει από την τροφή τους. Τα περιστέρια, όσο την έβλεπαν σιωπηλή την νόμισαν για περιστέρι και δέχονταν να μένει μαζί τους. Μια μέρα όμως που αυτή ξεχάστηκε και φώναξε, τα περιστέρια παραξενεύτηκαν από τη φωνή της και την έδιωξαν. Γύρισε πάλι εκείνη στις καλιακούδες. Αυτές όμως δεν την γνώρισαν, γιατί ήταν άσπρη και την κυνήγησαν.
Ο μύθος θέλει να μας πει πως οφείλουμε να είμαστε ευχαριστημένοι μ’ αυτά που έχουμε και που είναι δικά μας. Γιατί η πλεονεξία μας κάνει να χάσουμε κι αυτά που έχουμε.
«Αισώπου Μύθοι»