Η σταθερότητα που έχει αυτή η κυβέρνηση στο λόγο και τα έργα της, είναι το κάτι άλλο. Το σπασμένο τηλέφωνο παίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά στο ποιος θα πληρώσει τη ζημιά, το θύμα είναι ένα. Εμείς!
Φέρτε πίσω ό, τι σας έδωσε ο προηγούμενος, είπε το πρωί το «αρχηγείο» της οικονομίας και πριν πέσει η νύχτα, με τηλεοπτική παρέμβαση τα μάζεψε…
Και άντε εσύ εργάτη, αγρότη, συνταξιούχε να πάρεις στα σοβαρά αυτούς τους ανθρώπους και να περιμένεις να δεις και καλό.
«Τελειώσαμε με τα δάνεια και τώρα πάμε για επενδύσεις» είπε ο πρωθυπουργός και οι μισοί στο καφενείο έπεσαν τ’ ανάσκελα, με τους υπόλοιπους να τραβάνε ενέσεις… μήπως και προλάβουν το εγκεφαλικό.
Γιατί αδέρφια, ο νέος XXL τσάρος της οικονομίας, το είπε καθαρά: «Χρειάζονται θυσίες». Το ποιος θα θυσιαστεί το άφησε να εννοηθεί, καθώς ξέρει πολύ καλά ότι έχει να κάνει με φωστήρες!
Κομμένα πια τα δανεικά, οι ξένοι θέλουν να μας αγοράσουν με την οκά. Ναι, ναι με αυτή γιατί τους πάει γάντι με την εξοντωτική πολιτική που εφαρμόζουν.
Το θέμα είναι τι γίνετε εδώ και για πόσο ακόμα θα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε ανάμεσα στο ψέμα και τον εκβιασμό. Αυτόν που κάθε λίγο και λιγάκι χρησιμοποιούν για να μας τρομάξουν!
Τίποτα πλέον δεν τους συγκινεί και τίποτα δεν τους τρομάζει, αφού όπως λένε «σκύλος που γαβγίζει δε δαγκώνει».
Οι «αγανακτισμένοι», όπως λένε στα πηγαδάκια τους, έγιναν οι γραφικοί της πλατείας, η αντιπολίτευση μια ξεχαρβαλωμένη κουδουνίστρα και οι επαναστάτες του γλυκού νερού εκ του μαντριού τους , πολιτικές διαφημίσεις!
Ούτε ένας δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ούτε ένας δεν παίρνει θέση ως γνήσιος Έλληνας, ούτε ένας δεν διαφοροποιείται από «το κείμενο του παπαγάλου», αυτό που λέει, πες συνέχεια αυτό που σου λένε οι άλλοι, για να το πιστέψεις.
Το να πουν έστω και μια φορά την αλήθεια, ίσως το θεωρούν προσβολή. Όπως ντροπή θεωρούν να ζητήσουν να φέρουν πίσω τα δικά τους παιδιά όσα τους είχαν δώσει απλόχερα εδώ και χρόνια.
Επιδοτήσεις μαϊμού, κονδύλια για εικονικές καλλιέργειες, συντάξεις για αγωνιστές του σεμέν, μισθούς γεμάτους επιδόματα κυλικείου, περιόδου, λόξιγκα, αϋπνίας και απιστίας.
Αλλά πώς να τους χαρακτηρίσεις και τι να πεις όταν τους βλέπεις να σφυρίζουν αδιάφορα όταν δίπλα τους σκάνε βόμβες με μίζες, στημένα παιχνίδια και δημόσιες σπατάλες;
Τίποτα απολύτως τίποτα. Απλά, επιβάλετε να κάνουμε σημαία τον όρκο του αθλητή των Special Olympics (Θέλω να νικήσω! Αν όμως δεν τα καταφέρω, βοηθήστε με να προσπαθήσω με θάρρος!), και αντλώντας δύναμη από το έμβλημα των παγκόσμιων αγώνων «Αθήνα 2011», να συνεχίσουμε το δικό μας αγώνα.
Έναν αγώνα με τον ήλιο να γίνεται πηγή της ζωής μας και να μας παραπέμπει στην δυνατότητα της υπέρβασης και τη δύναμη της ψυχής, έναν αγώνα γεμάτο με χρώματα από το Ελληνικό τοπίο ικανά να μας γεμίσουν πάθος, αισιοδοξία, ελπίδα και ελευθερία.
(άρθρο του Παύλου Ανδριά, από την ΠΡΩΤΗ της Ηλείας, τη 28-6-11)